[ad_1]
لاپالوکس، معروف به استوارت هوارد ، تهیه کننده 25 ساله ، از هیچ جا جذاب تر از حومه روستای اسکس نیست ، اما موسیقی ای که او می سازد از نظر زمان و مکان به طرز دیوانه کننده ای ، غیر قابل تعویض است.
که اولین آلبوم Nostalchic او روی استیو قرار گرفت “پرواز لوتوس“برچسب Brainfeeder با تاسیس LA در الیسون – نتیجه یک ایمیل فریبنده در تاریکی چند سال پیش – احتمالاً بهترین راهنما برای صدای موسیقی او است.
این نوعی روانگردان از نوسانات متلاطم RnB و ترکیبی از مصنوعات ، آوازهای با صدای بلند و انتزاع ساختاری IDM-ish است که در لمس شفاف و لغزنده به نظر می رسد.
RnB مدرن آمریكا ، برای مدت طولانی به دلیل بی احترامی انتقادی ، از اعتبار جدیدی برخوردار است و نسل جدیدی از تولیدكنندگان كه با فرم بازی بازی می كنند ، ترس های بسیار معتبری را درباره لطیف سازی ژانر ایجاد كرده اند.
لاپالوکس سعی می کند با منابع الهام خود عجیب و غریب بازی کند – دریای مرده عمیقاً زیر صدای کورل و صدای ضعیف آواز شکسته می شود ، در حالی که کلی بروک جاز فانک است و با قطعه های رپ گلوتال اسپری می شود و از طریق مربع شکن گمشده
با این وجود ، همانطور که هست ، هوای خاصی دارد که Nostalchic تمرکز خود را بر روی جوی شناور می گذارد ، و آن را با کار سایر آدم های شیطانی لباس خواب مانند اخر هفته و چگونه خوب لباس بپوشیم.
وقتی هوارد از صداپیشگی به خوبی استفاده می کند ، این بهترین ترکیب است. One Thing ، با حضور کاموایی از جنا اندروز ، تازه وارد Def Jam ، به نظر می رسد که کدئین احساس می کند ، نامرتب و نامرتب است ، در حالی که بدون تو صدای کری لیتام را به یک موضوع عجیب و غریب آندروژنیک تبدیل می کند.
بدون چنین چرخش هایی ، نوستالچیک می تواند چشم پوشی کند ، و گاهی اوقات احساس می کنید که موسیقی مدرن RnB به این دلیل است که برچسب هایی مانند Def (initive) Jux و Anticon به جریان اصلی هیپ هاپ 90 و 00s تبدیل می شوند: از نظر صوری اغوا کننده ، اما از نظر فرهنگی ، شاید ذره ای خلاصه.
هنوز هم ، این چیزی است که بسیاری در مورد آن فکر می کردند هادسون موهاوک در ابتدا ، و حالا او در میز بلند هیپ هاپ شام می خورد. در اینجا ایده های خوب کافی برای پیشنهاد هوارد در مسیر مشابهی وجود دارد.
