از آنجا که Skrillex چند سال پیش به سختی به گوش رسید ، به سختی می توان به خاطر آورد ، در سال 2013 ، مرحله دوم سالهای گذشته.
ظریف ، ابتکاری و جادار – در عین حال ناخوشایند و ناخوشایند – تصورات را به دور از جیغ های بیش از حد نوسان یافته که اکنون مترادف با انتهای تجاری تر ژانر هستند ، به آتش کشید.
پس از رسیدن به چنین محبوبیت اصلی ، بسیار حیرت انگیز است که یادآوری کنیم این دهمین نسخه از Dubstep Allstars برچسب Tempa است ، سریالی که از سال 2004 آغاز شد.
این مجموعه توسط هدایت می شود پلاستیکی – قبلا پلاستیک تا ریچی هاوتینوكلا مجبور به تغییر نام شدند. او در اوج موج اولیه dubstep بود ، و از شکل دهنده صحنه زیرزمینی به ساکن رادیو 1 رسید.
اما کریس رید همیشه موفق به حفظ همان مهارت لمسی و ساخت باس ماهر بوده است که برای اولین بار در هنگام نمایش استعدادهای خود در مجموعه Grime Rephlex در سال 2004 مورد توجه بیشتری قرار گرفت. و این ترکیب یک ساعته گواه تعهد وی به کیفیت است و صداقت
در حالی که Brap مقدماتی و خود ارجاع (Plastician VIP) با افتخار قفسه سینه خود را بالا می کشد ، انتخاب مسیر از آنجا با دقت مورد توجه قرار می گیرد.
Plastician با اندازه های برابر سر تکان دهنده های تاریک و بیس شکننده سر را تکان می دهد. در اینجا روح هک شده Moony’s Close Enough ، والس الکترونیکی آهسته Valentine Dreams توسط Mutated Mindz ، و Plastician به تنهایی Time را پیدا می کنیم که قبل از افزایش شدت ، به آرامی شناور می شوند و بال می زنند.
این جریان میان نور و تاریکی ، شدید و درون گرایانه است که نه تنها نشان می دهد تسلط و دانش رید در مورد ناخوشایند و خواهر و برادر جوان تر و بی قاعده آن ، بلکه بیانگر عمق و وسعتی است که در هر دو ژانر وجود دارد.
در بین 21 آهنگ ، Plastician یک یادآوری کاملاً غنی و باس را ارائه می دهد که dubstep هنوز هم در سلامت خلاقانه بی ادبی است و همه چیز در مورد قطره های جمجمه نیست که جریان اصلی را بهم می ریزد و بسیاری را از ژانر دور می کند.
اگر می خواهید اثبات کنید که dubstep هنوز روح دارد ، از اینجا شروع کنید.
