برچسب زدن احتمالاً خیلی آسان است خوزه جیمز “نوازنده جاز”. مطمئناً ترکیب دودی او شامل کلیدهای جنجالی ژانر و بداهه پردازی جادار است ، اما زیبایی شناسی جیمز کمی بیش از حد طبیعی است.
از طریق آن ، بومی مینه سوتا با درخششی درخشان که بخشی از هیپ هاپ ، بخشی از روح غبارآلود و کاملاً طبیعی است ، به زمین عرفانی می رود.
نوعی احساس آرامش وجود دارد که در موسیقی جیمز نفوذ می کند ، اما در عین حال لبه کافی برای ایجاد موج در یک محیط خوشحال را دارد. در آلبوم 2010 خود ، جادوی سیاه، آهنگ هایی مانند Made for Love و تیتراژ عنوان می توانند در یک مکان جاز تاریخی یا یک ابر کلوپ هیپ هاپ کار کنند.
در این آلبوم جدید ، جیمز از مجموعه الکترونیکی مجموعه متراکم تر از ملودی های آکوستیک روح صرف نظر می کند. در اینجا ، او خیلی روی صداهای جایگزین متمرکز نیست. در عوض ، جیمز می تواند رویکرد خود را ساده کند و نشاط کار قبلی خود را حفظ کند.
گرچه نمی توان صدای تابناک او را انکار کرد ، موسیقی متن صدای آلبوم را تقویت می کند و حال و هوای مبهم آن را تقویت می کند. آهنگی مانند Trouble ، با پرشدن شاخ و اندامهای سبک ، توسط ساز محرک تقویت می شود.
برعکس ، فردا – که آلبوم به او نزدیکتر است – از طریق تنهایی فرومایه جیمز به او حیات داده می شود. “زمستان طولانی” که او به آن اشاره می کند بسیار ناامیدکننده تر است در پس زمینه افزایش آکورد پیانو و تارهای افسرده.
در Come To My Door ، جیمز می خواهد با عشقی بیگانه صلح کند که ترک کند “چیزی برای باور کردن”.
بدون آغاز بدون پایان تصویری کاملاً صمیمی از عشق از دست رفته و پیدا شده ، مبارزه شخصی ، اعتماد به نفس و اطمینان خاطر است. این برداشتی درون نگرانه از پیچیدگی های عاشقانه و عواقب ذهنی آن است که از منظر بالغ یک نوازنده کاملاً تحقق یافته بیان می شود.
شمشیر + تفنگ ، مانند موضع قبیله ای در برابر جنگ بازی می کند. این تغییر سرعت کمیاب برای آلبوم را فراهم می کند ، که در نهایت همزمان با آواز خواندن خواننده با صراحت صدا ، کروز می کند.
آنچه باقی می ماند یک مجموعه شبانه از طنین تصفیه شده است. هیچ برچسبی وجود ندارد.
